Հեքիաթը աշխատասեր Հուռու մասին է։ Քանի որ աշխատասեր Հուռին այստեղ- այնտեղ գործ է անում, նա հոգնում է և նա ուզում է գործ չանել։ Եվ նա պարապ-սարապ նստած է խոտի վրա։ Անբան Հուռին պառկած խոսում է։ Անբան Հուռին այնքան խելոք է, որ նա չար չի պահում։ Բայց Անբան Հուռին որոշում է գործ անել։
Լինում է չի լինում մի մարդ ու կնիկ են լինում, բայց իրար հավանելիս չեն լինում։ Էս մարդը մի եղ ու բրինձ է առնում, գալիս է տուն ու ասում։ Այ կնիկ ես Մարդը կնգան է ասում կնիկը մարդուն։
Բարև Ձեզ հարգելի կույր ընկերներ։ Ես Գագիկն եմ։ Ես ուզում եմ Ձեզ մի խորհուրդ տալ։ Ես ուզում եմ, որ դուք միմյանց լսեք և ամեն մեկը ձեր ասածը չպնդեք։ Եթե այդպես անեք, ձեզ ոչ ոք չի հաղթի։
Ինձ համար սոված նստած էի, մեկ էլ մի անխելք մարդ եկավ, նրան հարցրի, թե ու՞ր է գնում։ Պատասխանեց, որ գնում է Աստծո մոտ ՝ իր աղքատության մասին զրուցելու։ Նրան խնդրեցի, որ իմ սովածության մասին էլ պատմի Աստծուն։ Համաձայնվեց, գնաց, պատմեց, ու հետ եկավ։ Պարզվեց, որ պետք է մի անխելք մարդ գտնեի, ուտեի, կշտանայի։ Վերջը էս անխելքին կերա․․․
Բարև Փանոս ջան։ Ի՞նչ ես անում հիմա։ Ես քո մասին կարդացել եմ և ուզում եմ իմանալ ինչու՞ են քո անունը դրել Ձախորդ։ Ուզում եմ, որ ձախորդ բաներ չանես, և բոլորը քո համար ուրիշ անուն մտածեն։
Բարև ձկնիկ ջան։ Ես Գագիկ Խաչատրյանն եմ, ուզում եմ, որ դու չզարմացնես մարդկանց, որովհետև ձկները չեն խոսում։ Եթե նույնիսկ ուզում ես խոսել, միայն բարի բաներ ասա։
Գագիկ Խաչատրյան 